site : 1st primary school of lixouri kefalonia

η ιστοσελίδα μας και το ιστολόγιό μας ανανεώνονται καθημερινά...
Εορτολόγιο  
τα κανάλια μας live , (πατήστε εδώ για να τα δείτε )
Μετάφραση site (translate)

Μετάβαση στο περιεχόμενο

Κύριο Μενού:


o sklir.gigadas

θεατρικά



Α΄ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΛΗΞΟΥΡΙΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ
Ο σκληρόκαρδος γίγαντας
Συγγραφέας: Όσκαρ Ουάιλντ


( Μουσική χριστουγεννιάτικη )
Και τώρα ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι, ένα ταξίδι αγάπης μέσα από τη διασκευή του παραμυθιού: «Ο σκληρόκαρδος γίγαντας» του Άγγλου συγγραφέα, Όσκαρ Ουάιλντ.
Οδηγοί σ’ αυτό το ταξίδι θα είμαστε εμείς τα παιδιά σας. Ακολουθήστε μας λοιπόν για να ανακαλύψουμε μαζί του πνεύμα των Χριστουγέννων, δηλαδή την απλή, αγνή αγάπη.
( Κλειστά τα φώτα στην αίθουσα, ανοίγει η αυλαία και στη μέση υπάρχει ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο με φωτάκια που αναβοσβήνουν. Από κάτω βρίσκονται τρία τυλιγμένα δώρα. Πίσω υπάρχει και ένα τραπεζάκι με βιβλία.)

1μέρος
( Μουσική. Μπαίνουν τρία αδέλφια. Το μεγάλο παιδί μπαίνει από τ’ αριστερά και τα άλλα δύο αδέλφια από τα δεξιά. Βλέπουν ξαφνικά τα δώρα τους. )
Και τα τρία αδέλφια: Τα δώρα μας!!! Ουαουυυ
( Τα ξετυλίγουν όταν το κορίτσι παίρνει και το δώρο του αδελφού της. )
Αδελφός: Δώσε μου το δώρο μου.
Αδελφή: Όχι δεν σου το δίνω.
Αδελφός: Το θέλω !!! Τώρα!!!
Αδελφή: Πριτς
( Το μεγάλο παιδί τους βλέπει. Μπαίνει στη μέση και τους χωρίζει )
Μεγάλο παιδί: Ε, τι συμβαίνει;
Αδελφός: Πήρε το δώρο μου.
Μεγάλο παιδί: Σταματήστε και οι δυο.
Αδελφή: Με ενοχλεί.
Μεγάλο παιδί: Ντροπή σας να μαλώνετε μέρα που είναι.
Και τα δύο αδέλφια: Μα...
Μεγάλο παιδί: Τίποτα, δεν θέλω να ακούσω τίποτα. Δώστε τα χέρια και ζητήστε συγγνώμη.
Αδελφός: Συγγνώμη.
Αδελφή: Συγγνώμη
( Παίρνει ο καθένας το δώρο του αλλά και πάλι ξαναρχίζει ο καβγάς )
Αδελφός: Εσύ φταις!!
Αδελφή: Όχι εσύ!!!
Μεγάλο παιδί: Μα εσείς δεν υποφέρεστε.
( Τους χωρίζει και τους τραβά μπροστά στο κέντρο της σκηνής. )
Ελάτε μαζί μου. Για πείτε μου, τι μέρα είναι σήμερα;
Και τα δύο αδέλφια: Χριστούγεννα
Μεγάλο παιδί: Ωραία. Τι σημαίνουν για σας τα Χριστούγεννα;
Αδελφή: Παίρνουμε δώρα
Αδελφός: Και φυσικά κλείνουν τα σχολεία.
Μεγάλο παιδί: Μόνο αυτά;
Και τα δύο αδέλφια: Τι άλλο;
Μεγάλο παιδί: Α, μα εσείς είστε αλλού νυχτωμένοι, Ό, τι και να πω θα πάει χαμένο. Πώς να σας κάνω να καταλάβετε; ( Σκέφτεται ) Το βρήκα!!!
( Σηκώνεται και ψάχνει )
Πού να ‘ναι; Πού το έβαλα;
Και τα δύο αδέλφια: Τι ψάχνεις;
Μεγάλο παιδί: Θα δείτε, θα δείτε. Κάπου εδώ το έχω. Να το!!!
Και τα δύο αδέλφια: Τι είναι αυτό;
Μεγάλο παιδί: ΄Ενα παραμύθι που μου το δώρισε η γιαγιά πέρσι τα Χριστούγεννα. Θέλετε να σας το διαβάσω;
Και τα δύο αδέλφια: Ναι, ναι!! Για παραμύθι δεν λέμε ποτέ όχι.
Μεγάλο παιδί: Ελάτε λοιπόν. ( Τους παίρνει και κάθονται στα σκαλιά που βρίσκονται στη δεξιά πλευρά, έξω από τη σκηνή. ) Ο τίτλος του είναι: Ο σκληρόκαρδος γίγαντας
( Ξαφνικά ακούγεται
μουσική και μπαίνουν με κίνηση οι δύο νεράιδες. Τα αδέλφια γυρίζουν και τις βλέπουν. Την ώρα που χορεύουν φεύγει το δέντρο και το τραπεζάκι και όταν αρχίσει τα λόγια η Νεράιδα Α μπαίνουν τα δέντρα, τα πουλιά και τα λουλούδια και παίρνουν τις θέσεις τους. Το κάθε δέντρο κρατάει και φρούτα στο κάθε χέρι του. Τα πουλιά στηρίζουν τα χέρια τους στο χέρι-κλαδί ενός δέντρου. Το ένα στα δεξιά και το άλλο στ’ αριστερά. )
Νεράιδα Α: Παραμύθι μύθι-μύθι το κουκί και το ρεβίθι. Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη. Δώσε κλότσο να γυρίσει, παραμύθι ν’ αρχινίσει.
Νεράιδα Β: Ο κήπος του Γίγαντα ήταν παραμυθένιος, με απαλό καταπράσινο χορτάρι.
(
Μουσική. Μπαίνει το χορτάρι κρατώντας κορδέλες πράσινες στο κάθε χέρι του. Χορεύει και αφήνει τις κορδέλες στο κέντρο της σκηνής και φεύγει. )
Νεράιδα Β: Κάθε απομεσήμερο, στο γυρισμό απ’ το σχολείο τους, τα παιδιά πήγαιναν και έπαιζαν στον κήπο του Γίγαντα.
(
Μουσική. Μπαίνουν τα παιδιά. Τρία από τη μια είσοδο και δύο από την άλλη. Κάνουν κύκλο και κρατώντας τα χέρια χοροπηδούν στη φορά του κύκλου. Μετά γίνονται γραμμή και περνούν γύρω από τα λουλούδια. Μετά χωρίζουν και παίζουν. Τα τρία κορίτσια μαζί στ’ αριστερά της σκηνής και τα δύο αγόρια στα δεξιά. Όταν χωρίσουν, για να παίξουν, λέει η ίδια νεράιδα. )
Νεράιδα Β: Υπέροχα λουλούδια άνθιζαν μέσα στην πρασινάδα και τα δέντρα λύγιζαν από τους γλυκόχυμους καρπούς. Τα πουλιά κρυμμένα στις φυλλωσιές τραγουδούσαν τόσο γλυκά που τα παιδιά σταματούσαν τα παιγνίδια γα να τ’ ακούσουν.
(
Ήχος: κελάηδημα πουλιών. Τα παιδιά σταματούν και τα πουλιά συναντιούνται στο κέντρο της σκηνής και αλλάζουν θέση. )
Παιδί α: Τι όμορφα που κελαηδούν τα πουλιά!!!
Παιδί β: Περνούμε τόσο ωραία στον κήπο του γίγαντα.
Παιδί γ: Δεν τον έχουμε δει όμως ποτέ.
Παιδί δ: Να ναι στ’ αλήθεια τόσο μεγάλος;
Παιδί ε: Λέτε να τρώει παιδιά;
Παιδί α: Κανείς δεν ξέρει. Πάνε χρόνια που έφυγε από εδώ.
Παιδί β: Η γιαγιά μου λέει ότι πριν από χρόνια ξεκίνησε να πάει επίσκεψη στο φίλο του το Δράκο.
Παιδί γ: Πω πω... Κι αν ξαναγυρίσει; Θα μας αφήνει άραγε να παίζουμε ή θα μας διώχνει;
Παιδί δ: Εγώ δεν πιστεύω ότι ο γίγαντας θα μπορεί να ζήσει μόνος του σ’ αυτό το κάστρο. Σίγουρα δεν θα αρνηθεί τη συντροφιά και τα παιγνίδια μας που είναι τόσο ωραία.
( Και πάλι χωρίζουν και αρχίζουν και πάλι να παίζουν )
Νεράιδα Α: Τα παιγνίδια των παιδιών όμως διέκοψαν βήματα βαριά που πλησίαζαν τον κήπο. ( Ήχος: βήματα ) Ήταν ο γίγαντας που ύστερα από αρκετά χρόνια επέστρεφε στο κάστρο του.
( Ο Γίγάντας έρχεται από κάτω κρατώντας τον μπόγο του. Ανεβαίνει τα σκαλιά όταν ξαφνικά βλέπει τα παιδιά. Ρίχνει τον μπόγο θυμωμένος και κινείται απειλητικά προς το μέρος τους. Τα παιδιά πισωπατούν και στριμώχνονται στ’ αριστερά. )
Γίγαντας: Τι κάνετε εσείς εδώ; Δικός μου είναι ο κήπος. Αυτό το ξέρουν όλοι και κανένα δεν θ’ αφήσω να παίζει εδώ μέσα, εκτός από μένα. Φύγετε. Φύγετε λοιπόν.
( Τα παιδιά φεύγουν από τ’ αριστερά. )
Γίγαντας: Βρήκα έναν τρόπο να ξεμπερδέψω μια και καλή μαζί τους. Θα χτίσω ένα ψηλό τοίχο και αλίμονο σε όποιους πλησιάσουν. Θα τους τιμωρήσω πολύ σκληρά.
(
Μουσική. Πιάνει τα κιβώτια και τα τοποθετεί. Σταματά τα βλέπει και σκέφτεται την πινακίδα. Την βάζει και αυτή και την διαβάζει δυνατά. )
Γίγαντας: ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΟΥΣ ΠΑΡΕΙΣΑΧΤΟΥΣ.
Τώρα μάλιστα. Ο κήπος είναι μόνο για μένα.
( Φεύγει από τα δεξιά παρασκήνια πιάνοντας και τον μπόγο του. )
Αδελφός: Ο γίγαντας ήταν πολύ σκληρόκαρδος.
Αδελφή: Και πού θα παίζουν τώρα τα παιδιά;
Μεγάλο παιδί: Για να ακούσουμε τι λέει παρακάτω.
Νεράιδα Β: Τα κακόμοιρα τα παιδιά δεν είχαν πια πού να παίζουν. ( Μπαίνουν τα παιδιά από τα δεξιά παρασκήνια μπροστά από τον τοίχο και σκουντουφλούν στις πέτρες. ) Δοκίμασαν να παίξουν στο δρόμο, αλλά ο δρόμος ήταν όλο σκόνη και μυτερές πέτρες και δεν τους άρεσε. Έτσι κάθε που σχόλαγαν από το σχολείο έκοβαν βόλτες γύρω από τον τοίχο και όλο μιλούσαν για τον υπέροχο κήπο που κρυβόταν εκεί.
Παιδί ε: Τι ωραία που παίζαμε σε κείνο τον κήπο! Τώρα γυρνάμε από δω και από κει και δεν υπάρχει πουθενά μέρος να χαρούμε.
Παιδί α: Τι ωραία που ξαπλώναμε στο χορτάρι! Θυμάστε; Και τι όμορφα λουλούδια είχε αυτό ο κήπος!!!
Παιδί β: Τώρα όμως όλα αυτά είναι απαγορευμένα για μας.
Παιδί γ: Θυμάστε και τα πουλιά που μας γλύκαιναν με το κελάηδισμά τους; Πόσο ευτυχισμένοι ήμασταν τότε!
Παιδί δ: Γιατί να είναι τόσο σκληρόκαρδος ο Γίγαντας; Γιατί να μην αγαπάει καθόλου τα παιδιά;
Παιδί ε: Ίσως να μας ζηλεύει. Ίσως πάλι να μην αγαπά κανέναν παρά μόνο τον εαυτό του.
Παιδί α: Ποιος ξέρει. Μακάρι να άλλαζε γνώμη.
( Μουσική. Φεύγουν τα παιδιά με σκυμμένο το κεφάλι από τα αριστερά. )
Νεράιδα Α:
Ήρθε η βαρυχειμωνιά και ύστερα η Άνοιξη. Τότε τα χιόνια έλιωσαν και η γη ξαναπρασίνισε και άνθισε κάτω από τις ζεστές αχτίδες του ήλιου. Όμως, στο κάστρο του γίγαντα, ο Χειμώνας δεν έλεγε να τελειώσει. Τα πουλιά βουβάθηκαν μια και δεν υπήρχαν πια παιδιά, και τα δέντρα μαράθηκαν. ( Κάνουν την κίνηση τα πουλιά και τα δέντρα ) Μόνο μια φορά ένα όμορφο λουλούδι πρόβαλε το κεφαλάκι του ανάμεσα στο χιόνι, μα σαν είδε την πινακίδα...
Λουλούδι: Ποιος σκληρός άνθρωπος έγραψε αυτήν την πινακίδα; Να γιατί τα παιδιά δεν έρχονται πια. Τι κρίμα Θεέ μου.
Νεράιδα Α: Ξαναγύρισε στο χώμα και αποκοιμήθηκε.
Νεράιδα Β: Οι μόνοι που χαίρονταν με όλα αυτά ήταν το χιόνι και η παγωνιά.
(
Μουσική. Μπαίνει το χιόνι και η παγωνιά από διαφορετική πλευρά. Το χιόνι από τα δεξιά και η παγωνιά από τ’ αριστερά )
Χιόνι: Η Άνοιξη λησμόνησε τούτον τον κήπο φέτος. Τι χαρά για μας!
Παγωνιά: Κι έτσι θα καλοπεράσουμε όλη τη χρονιά. ( Το χιόνι και η παγωνιά μαζεύονται στη δεξιά πλευρά της σκηνής )
Χιόνι: Ελάτε νιφάδες μου, ελάτε, χορέψτε τον τρελό χορό σας και κάντε τα όλα κάτασπρα.
( Μουσική. Χορός νιφάδων )
Νεράιδα Α: Το χιόνι σκέπασε το χορτάρι με το φαρδύ λευκό μανδύα του, κι η παγωνιά έβαψε όλα τα δέντρα ασημένια.
(
Μουσική. Το χιόνι αγγίζει με το μανδύα του τα λουλούδια και η παγωνιά αγγίζει τα δέντρα και αυτά γυρίζουν και γίνονται άσπρα. )
Χιόνι: Δεν φωνάζουμε και το Βοριά για συντροφιά;
Χιόνι και Παγωνιά: Βοριααααά
Νεράιδα Β: Ο Βοριάς ήρθε φορώντας ένα σωρό γουναρικά και μουγκρίζοντας μες στον κήπο. ( Ήχος: Βοριάς ) Φυσούσε τόσο πολύ που μερικά δεντράκια ξεριζώθηκαν.
( Ο Βοριάς μπαίνει από τα δεξιά )
Βοριάς: Ββββ! Ε! Φίλοι μου. Να με και μένα! Μα είναι υπέροχα εδώ! Ας καλέσουμε και το Χαλάζι να έρθει να μας δει.
( Πάει κοντά στους άλλους )
Χιόνι, Παγωνιά, Βοριάς: Χαλάζιιιιιιιιι
Νεράιδα Α: Το Χαλάζι ήρθε ντυμένο στα γκρίζα και η ανάσα του ήταν ολόιδια ο πάγος. ( Ήχος: Χαλάζι ) Έτρεχε στον κήπο όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
( Το χαλάζι μπαίνει από τα δεξιά )
Χαλάζι: Ας το χαρούμε λοιπόν. Κάθε χρόνο ο Χειμώνας είναι τόσος δα μικρός!
(
Μουσική. Τα στοιχεία του Χειμώνα μπαίνουν σε μια σειρά στη μέση της σκηνής , πιάνουν τα χέρια και τα ψηλώνουν. Τότε μπαίνει ο Γίγαντας κάτω από τα χέρια τους, στο κέντρο της σκηνής )
Γίγαντας: Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η Άνοιξη άργησε τόσο πολύ φέτος. Ελπίζω να φτιάξει ο καιρός. ( Φεύγει ο Γίγαντας τουρτουρίζοντας )
Αδελφός: Ο σκληρόκαρδος γίγαντας νοστάλγησε την Άνοιξη;
Αδελφή: Δεν το πιστεύω!!
Μεγάλο παιδί: Όμως ποτέ δεν ήρθε η Άνοιξη. Ούτε και το Καλοκαίρι. Το Φθινόπωρο που χάρισε χρυσούς καρπούς σε όλα τα άλλα περιβόλια, στον κήπο του σκληρόκαρδου γίγαντα δεν έφερε τίποτα. Από τότε βασίλευε παντοτινός Χειμώνας, κι ο Βοριάς και το Χαλάζι, το Χιόνι και η Παγωνιά γλένταγαν και χόρευαν ανάμεσα στα δέντρα.
( Μουσική. Σπάζουν στη μέση τα στοιχεία της φύσης στις δύο πλευρές της σκηνής και σταυρώνουν τα χέρια. Τότε ο σκληρόκαρδος γίγαντας μπαίνει και ακουμπά στη δεξιά πλευρά του τοίχου. )
Νεράιδα Β: Ένα πρωί ο Γίγαντας άκουσε μια όμορφη μουσική.
( Ήχος: Κελάηδημα πουλιού )
Γίγαντας: Ακούω καλά; Μην είναι οι μουσικοί του Βασιλιά που αναγγέλλουν την Άνοιξη;
( Σηκώνεται και δείχνει να απολαμβάνει τη μουσική. Βγαίνει από τον τοίχο. Εκείνη την ώρα από την αριστερή πλευρά του τοίχου το λουλούδι μετακινεί τα κιβώτια και τα παιδιά τρυπώνουν στον κήπο. Πάνε προς τα δέντρα και κρύβονται. Από την δεξιά πλευρά μπαίνει και το αγόρι και κατευθύνεται στο κεντρικό δέντρο. )
Νεράιδα Α: Στην πραγματικότητα όμως η μουσική δεν ήταν άλλο απ’ το τραγούδι ενός μικρού αηδονιού. Όμως ο Γίγαντας είχε τόσο πολύ καιρό ν’ ακούσει πουλιά να κελαηδούν που εκείνο το τραγούδι του φάνηκε η ωραιότερη μουσική του κόσμου. Τότε γυρίζει και τι να δει; Τα παιδιά. Τα παιδιά κατάφεραν να τρυπώσουν στον κήπο.
Νεράιδα Β: Καθένα δέντρο που έβλεπε είχε κοντά του και ένα παιδί. Και τόση χαρά είχαν τα δέντρα που είδαν πάλι τα παιδιά που είχαν μπουμπουκιάσει. ( Τα παιδιά γυρίζουν τα δέντρα και αυτά αποχτούν και πάλι ζωή. ) Τα πουλιά πετούσαν όλο χαρά και τα λουλούδια είχαν σηκώσει τα κεφάλια πάνω απ’ το καταπράσινο χορτάρι και γελούσαν. ( Τα πουλιά και τα λουλούδια κάνουν την κίνησή τους. ) Ήταν μια υπέροχη σκηνή, μόνο που σε ένα κομμάτι του κήπου βασίλευε ακόμα ο Χειμώνας. ( Τα στοιχεία της φύσης κυκλώνουν το κεντρικό δέντρο με το αγόρι. ) Κι έστεκε εκεί ένα μικρό αγοράκι. Τόσο μικρούλι, που δεν έφτανε ν’ ανέβει στο δέντρο. Το δέντρο έγερνε τα κλαδιά του να το βοηθήσει, μα το παιδάκι ήταν πολύ μικρό και δεν μπορούσε.
Δέντρο: Σκαρφάλωσε, αγοράκι!!!
Νεράιδα Β: Κι έλιωσε του Γίγαντα η καρδιά.
Γίγαντας: Τι σκληρόκαρδος που ήμουνα! Τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν πατάει εδώ μέσα η Άνοιξη. Θα πάω να ανεβάσω τούτο το μικρό αγοράκι και ύστερα θα γκρεμίσω τον τοίχο και ο κήπος μου θα γίνει από δω και μπρος Κήπος παιδιών.
( Ο Γίγαντας πλησιάζει το αγόρι. )
Γίγαντας: Έλα μικρούλη μου μην κλαις. Μη φοβάσαι. Εγώ θα σε βοηθήσω.
( Γυρίζει το δέντρο και χαμηλώνει τα χέρια-κλαδιά του. Πάνω τους ακουμπάει το κεφάλι του μικρού αγοριού. )
Νεράιδα Α: Στη στιγμή το Χιόνι, η Παγωνιά, ο Βοριάς και το Χαλάζι χάνονται.
(
Μουσική. Τα στοιχεία της φύσης φεύγουν από τη σκηνή )
Αγόρι: Σ’ ευχαριστώ. Σ’ ευχαριστώ που μου έδειξες τόση καλοσύνη.
(
Μουσική. Το αγόρι ευτυχισμένο αγκαλιάζει το Γίγαντα και τον φιλάει. Ο Γίγαντας γυρνάει και βλέπει την αλλαγή στον κήπο του και λέει: )
Γίγαντας: Τι παράξενο! Επιτέλους ήρθε η Άνοιξη και στο δικό μου κήπο. Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου.
( Μετά γυρίζει προς τα παιδιά που αφήνουν τα δέντρα και πλησιάζουν δειλά-δειλά τον Γίγαντα. )
Γίγαντας: Σας ευχαριστώ και σας παιδιά μου. Τώρα κατάλαβα πως χωρίς εσάς δεν υπάρχει Άνοιξη... Αλήθεια!! Πώς μπόρεσα να σας λυπήσω; Τώρα ο κήπος μου είναι και δικός σας. Ελάτε λοιπόν να γκρεμίσουμε μαζί αυτόν τον καταραμένο τοίχο και να παίξουμε μαζί.
( Μουσική. Τα παιδιά, εκτός από το αγόρι που τους βλέπει, μαζί με τον Γίγαντα μπαίνουν δίπλα-δίπλα και ρίχνουν τον τοίχο. Μετά κάνουν έναν κύκλο γύρω από το κεντρικό δέντρο με το αγόρι και χορεύουν. )
Νεράιδα Α: Όλη μέρα έπαιζαν και το βραδάκι τα παιδιά πήγαν να καληνυχτίσουν το Γίγαντα.
( Έρχονται όλοι μπροστά για να πουν τα λόγια τους. Τότε το αγόρι φεύγει σιγά-σιγά )
Όλα τα παιδιά μαζί: Καληνύχτα, Γίγαντα
Γίγαντας: Καληνύχτα, παιδιά μου.
Παιδί β: Σε ευχαριστούμε που έγινες φίλος μας.
Παιδί γ: Σε ευχαριστούμε που μας αφήνεις να παίζουμε στον κήπο σου.
Παιδί δ: Στην αρχή σε φοβόμασταν και στεναχωρηθήκαμε πολύ που δεν μας άφηνες να παίξουμε, Τώρα όμως σε αγαπάμε πολύ.
Γίγαντας: Μα πού είναι ο μικρούλης φίλος σας; Εκείνο το αγοράκι που το βοήθησα να ανέβει στο δέντρο;
Παιδί ε: Δεν ξέρουμε, έφυγε χωρίς να το δούμε.
Γίγαντας: Πέστε του να έρθει οπωσδήποτε αύριο.
Παιδί α: Μα δεν ξέρουμε πού μένει.
Παιδί β: Ούτε πού είναι ξέρουμε.
Παιδί γ: Πρώτη φορά τον είδαμε κι εμείς.
Γίγαντας: Πώς θα ‘θελα να τον ξανάβλεπα!!
Όλα τα παιδιά μαζί: Καληνύχτα, Γίγαντα.
Γίγαντας: Καληνύχτα παιδιά μου. Θα τα πούμε αύριο.
( Μουσική. Την ώρα που φεύγουν τα παιδιά κλείνει και η αυλαία. )
Νεράιδα Β: Κάθε απομεσήμερο, μετά το σχόλασμα, έρχονταν τα παιδιά κι έπαιζαν με το Γίγαντα. Όμως εκείνο τ’ αγοράκι που αγαπούσε ο Γίγαντας δεν ξαναφάνηκε ποτέ.
Αδελφός: Το αγόρι που του έκλεψε την καρδιά.
Αδελφή: Πώς να το ξεχάσει;
Μεγάλο παιδί: Ο Γίγαντας ήταν πολύ καλός μ’ όλα τα παιδιά, όμως νοσταλγούσε εκείνον το μικρούλη, τον πρώτο του φίλο...

2 Μέρος
( Ανοίγει η αυλαία. Στο κέντρο της σκηνής υπάρχει ένα δέντρο με λευκά λουλούδια με το αγόρι κοντά του και μια καρέκλα. )
Νεράιδα Α: Κύλησε ο καιρός, πέρασαν τα χρόνια, κι ο Γίγαντας γέρασε ήρεμος και ευτυχισμένος.
( Εδώ μπαίνει ο Γίγαντας από τα δεξιά κρατώντας ένα μπαστούνι. Περπατά μπροστά στη σκηνή, χωρίς να δει το δέντρο και κάθεται στην καρέκλα. )
Νεράιδα Β: Ήταν Χριστούγεννα και οι γλυκές φωνές των παιδιών καλούσαν τον κόσμο να γιορτάσει μαζί τους τη γέννηση του Χριστού ( Τραγούδι χριστουγεννιάτικο. Ο Γίγαντας απολαμβάνει τη μουσική και λέει: )
Γίγαντας: Κάποτε μισούσα το Χειμώνα όχι όμως τώρα πια, γιατί ξέρω ότι μέσα από το χιόνι, το χαλάζι, την παγωνιά και το βοριά γεννιέται κάθε χρόνο ο Χριστός, η αγάπη που φέρνει σε κάθε ψυχή την Άνοιξη.
Νεράιδα Α: Ο Γίγαντας κοιτούσε τον κήπο του και συλλογιζόταν όταν ξαφνικά σάστισε. Κάτω από ένα ολάνθιστο δέντρο μέσα στο καταχείμωνο, με λευκά εξαίσια λουλούδια στεκόταν τα αγαπημένο του μικρό αγόρι. Ήταν ίδιο κι απαράλλαχτο, όπως όταν το είχε πρωτοδεί.
( Τρέχοντας φτάνει στο παιδί και το αγκαλιάζει. Αφού το παρατηρεί καλά του λέει με οργή: )
Γίγαντας: Ποιος τόλμησε να σε πληγώσει; Ποιος έκανε αυτά τα σημάδια στις παλάμες και τα μικρά σου πόδια και είναι τώρα ματωμένα; Πες μου, να πάρω το σπαθί μου να τον κατακομματιάσω.
Αγόρι: Μη! Όχι! Αυτές είναι πληγές Αγάπης.
Γίγαντας: Ποιος είσαι; ( Ο γίγαντας γονατίζει μπροστά στο αγόρι )
Αγόρι: Κάποτε με άφησες να παίξω στον κήπο σου, σήμερα θα έρθεις μαζί μου στο δικό μου κήπο που είναι ακόμη μεγαλύτερος και ομορφότερος απ’ αυτόν. Θα έρθεις μαζί μου στον Παράδεισο.
( Μουσική. Κλείνει η αυλαία )

3ο Μέρος
( Η σκηνή είναι κλειστή. )
Νεράιδα Β: Την άλλη μέρα τα παιδιά πήγαιναν να ευχηθούν στο καλό τους φίλο, το Γίγαντα, τα Χρόνια πολλά.
( Μέσα από τον κόσμο έρχονται τα παιδιά τραγουδώντας τα κάλαντα. Όταν πλησιάζουν τη σκηνή ανοίγει η αυλαία. )
Νεράιδα Α: Πλησιάζουν και βρίσκουν το Γίγαντα αποκοιμισμένο για πάντα κάτω από το δέντρο.
( Σταματούν απότομα το τραγούδι και τον περικυκλώνουν. Παγώνει η εικόνα, σβήνουν τα φώτα και μπαίνουν με
μουσική δέκα περίπου παιδιά-άγγελοι κρατώντας κεριά. Μετά ένα παιδί σκύβει και τοποθετεί στα χέρια του Γίγαντα ένα λευκό λουλούδι λέγοντας: )
Παιδί α: Η γέννηση του Χριστού έφερε και στη δική σου ψυχή την αγάπη. Στο καλό να πας. Πάντα θα σ’ έχουμε στην καρδιά μας καλέ μας φίλε.
(
Μουσική. Οι νεράιδες αγγίζουν με το ραβδί τους και όλοι παγώνουν. Κλείνει η αυλαία )


4 Μέρος
(Το μεγάλο παιδί κλείνει το παραμύθι. Μένει για λίγη ώρα σκεφτικό, το ίδιο και τα αδέλφια του. )
Μεγάλο παιδί: Λοιπόν;
( Τα αδέλφια του μένουν σιωπηλά και τους ξαναρωτά )
Ε, τι πάθατε;
Αδελφός: Τελικά δεν ήταν και τόσο κακός ο γίγαντας.
Αδελφή: Ναι, μπορεί στην αρχή να ήταν σκληρόκαρδος αλλά έκρυβε μια καλή καρδιά.
Αδελφός: Τα παιδιά τον αγάπησαν.
Μεγάλο παιδί: Ναι, γιατί άρχισε να νοιάζεται, να μοιράζεται ( κάνει μια παύση και βλέπει και τους δυο με σημασία ), να ανέχεται και να συγχωρά. Έμαθε να αγαπά.
(
Μουσική. Οι άλλοι δυο σκύβουν το κεφάλι και το μεγάλο παιδί τους αγκαλιάζει. )










Επιστροφή στο περιεχόμενο | Επιστροφή στο κύριο μενού